سفارش تبلیغ
صبا ویژن

در این مقاله قصد داریم محصولات خانواده Nexus سیسکو که شامل سوئیچ های Nexus سیسکو  (Nexus 9000، Nexus 7000، Nexus 5000، Nexus 3000، Nexus 2000، Nexus 1000V) و سوئیچ MDS 9000 میشود را معرفی کنیم. پس از معرفی مختصر هر سری از این سوئیچ‌ها؛ تفاوت‌های بین سوئیچ‌های Catalyst و Nexus بررسی و commandها، نامگذاری و ظرفیت‌های سخت افزاری سیستم عامل Catalyst IOS  و Nexus NX-OS را مقایسه خواهیم کرد. برای اینکه بررسی کاملی داشته باشیم، برای هر کدام از مدل‌های سوئیچ‌های Nexus مناسب‌ترین موقعیت‌ها برای به کارگیری در دیتاسنتر را بررسی خواهیم کرد. در نهایت سوئیچ‌های high-end (رده بالا) خانواده Nexus و خانواده Catalyst را با هم مقایسه خواهیم کرد.

محصولات خانواده Nexus سیسکو

محصولات خانواده Nexus سیسکو به لطف قابلیت آنها در یکپارچه سازی اطلاعات، ذخیره سازی اطلاعات و خدمات شبکه در دیتاسنترهای کوچک و بزرگ بسیار محبوب واقع شده‌اند. با وجود Cisco Fabric Interconnect، آنها نه تنها می‌توانند این خدمات را ارائه کنند، بلکه می‌توانند پلتفرمی قابل برنامه ریزی که از محیط های مجازی به طور کامل پشتیبانی می‌کند را ارائه کنند. خانواده محصولات Nexus سیسکو تعدادی از مدل‌های مختلف Nexus را شامل می‌شود تا بتواند نیازهای هر دیتاسنتری را برطرف کند. در ادامه به معرفی مختصر این محصولات می‌پردازیم.

سوئیچ های Nexus سیسکو 

سوئیچ های Nexus سیسکو

 

برای آشنایی بیشتر با سوئیچ های Nexus به ادامه مطلب مراجعه نمایید.

ادامه مطلب...


تاریخ : یکشنبه 98/6/10 | 11:26 صبح | نویسنده : رحمان رضایی | نظر

پروتکل پیکربندی پویای میزبان (به انگلیسی: Dynamic Host Configuration Protocol یا DHCP)، پروتکلی است که توسط دستگاه‌های شبکه‌ای بکار می‌رود تا پارامترهای مختلف را که برای عملکرد برنامه‌های منابع گیر در IP (پروتکل اینترنت) ضروری می‌باشند، بدست آورد. با بکارگیری این پروتکل، حجم کار مدیریت سیستم به شدت کاهش می‌یابد و دستگاه‌ها می‌توانند با حداقل تنظیمات یا بدون تنظیمات دستی به شبکه افزوده شوند.

تاریخچه

DHCP برای اولین بار در اکتبر سال 1993 به عنوان یک پروتکل (در RFC 1531)معرفی شد. در آن زمان DHCP به منزله? گسترش پروتکل Bootstrap Protocol یا (BOOTP) در نظر گرفته می‌شد. ایده تغییر و گسترش پروتکل BOOTP این بود که این پروتکل نیازمند یک دخالت دستی برای اضافه کردن اطلاعات هر کاربر بود. همچنین این پروتکل مکانیزمی را برای استفاده دوباره از نشانی‌های IP را که استفاده نمی‌شوند ارائه نمی‌داد. این به منزله این بود که برای اتصال به اینترنت یک فرایند دستی نیاز بود. پروتکل BOOTP خودش نیز برای اولین بار در RFC951 تعریف گردید و به عنوان جایگزینی برای پروتکل RARP در نظر گفته شد. دلیل عمده جایگزینی BOOTP با RARP این بود که پروتکل RARP در لایه پیوند داده‌ای data link layer قرار داشت. این امر پیاده‌سازی و اجرا را بر روی پلتفرم‌های سرور مشکل می‌ساخت و نیازمند این بود که آن سرور در هر لایه‌ای از شبکه پاسخگو باشد. BOOTP نوآوری بدیعی را با نام relay agent معرفی کرد. طبق آن ارسال پاکت داده‌ای BOOTP در شبکه با مسیریابی استاندارد IP محیا شده بود و بنابراین سرور BOOTP مرکزی می‌توانست به سرویس گیرنده‌ها (کاربران) با تعداد زیادی IP Subnet سرویس ارائه دهد.

عملی بودن

روتکل DHCP (پروتکل پیکربندی پویای میزبان) روشی برای اداره کردن جایگزینیِ پارامتر شبکه، در یک سرور DHCP مستقل، یا گروهی از چنین سرورهایی است که به شیوه‌ای مقاوم در برابر اشکال چیده می‌شوند و با DHCP تکمیل شده‌اند؛ حتی در شبکه‌ای با چند ماشین سیستم DHCP مفید می‌باشد، زیرا یک ماشین توسط شبکه‌ای محلی و با کمی تلاش قابل افزودن می‌باشد.

حتی در سرورهایی که نشانی‌ها یشان به ندرت تغییر می‌کند، DHCP برای قرار دادن نشانی‌های آن‌ها توصیه می‌شود بنابراین اگر لازم باشد سرورها دوباره نشانی‌گذاری شوند (آراِف سی2071)، تغییرات باید در کمترین جاهای ممکن صورت گیرند. برای دستگاه‌هایی چون مسیر یاب‌ها و دیوارهای آتش نباید DHCP را بکار بریم، عاقلانه اینست که سرورهای TFTP و SSH را در دستگاهی مشابه که DHCP را اجرا می‌کند قرار دهیم تا مدیریت دوباره متمرکز شود.

این پروتکل برای تخصیص مستقیم نشانی‌ها در سرورها و سیستم‌های رومیزی مفید می‌باشد و نیز بواسطه یک PPPپروکسی (پروتکل نقطه به نقطه) برای شماره‌گیری و میزبان‌های پهن باند در صورت درخواست و نیز برای خروجی‌ها (برگردان آدرس شبکه) و مسیریاب‌ها کاربرد دارد.DHCP معمولاً برای زیر ساخت (خدمات بنیادین) مانند مسیریاب‌های غیر حاشیه‌ای و سرورهای DNS مناسب نمی‌باشند.

هدف DHCP پیکره بندی خودکار نشانی IP یک کامپیوتر، بدون مدیر شبکه می‌باشد. آی پی آدرس‌ها معمولاً از طیف وسیعی از آدرس‌های اختصاص داده شده که در پایگاه داده سرور ذخیره شده‌اند، تشکیل شده‌اند و به کامپیوتری که درخواست یک آی پی جدید می‌کند، اختصاص داده می‌شود. یک آی پی آدرس، برای یک بازه زمانی به یک کامپیوتر اختصاص داده می‌شود، و پس از آن کامپیوتر باید آی پی آدرس جدیدی را از سرور دریافت کند. ممکن است کامپیوتر درخواست تمدید مهلت، یا همان افزایش زمان برای استفاده از آی پی را به سرور بفرستد و سرور درخواست افزایش زمان را رد کرده و کامپیوتر را مجبور کند تا آی پی جدیدی در فاصله‌ای که سپری شده درخواست کند.

غیر فنی

DHCP به کامپیوترها (کاربران) اجازه می‌دهد تا تنظیمات را در مدل کاربر - سرور client-server model از سرور دریافت کند.DHCP در شبکه‌های مدرن بسیار رایج است؛ و در شبکه‌های خانگی و شبکه‌های دانشگاهی استفاده می‌شود. در شبکه‌های خانگی، ارائه دهنده خدمات اینترنت ISP ممکن است، یک آی پی آدرس خارجی منحصربه فردرابه یک مسیر یاب Router یا مودم اختصاص دهد و این آی پی آدرس برای ارتباطات اینترنتی استفاده شود. همچنین ممکن است روتر خانگی (یا مودم) از DHCP به منظور تأمین یک آی پی آدرس قابل استفاده برای دستگاه‌های متصل شده به شبکه خانگی استفاده کند تا به این وسایل اجازه ارتباط با اینترنت را بدهد. آی پی آدرس‌های جهانی منحصر به فردی که توسط ارائه دهنده خدمات اینترنت (ISP) اختصاص داده می‌شوند با آی پی آدرس‌هایی که به وسایل جهت اتصال به روتر خانگی داده می‌شود متفاوت‌اند. این مهم به دلیل در نظر گرفتن طرح IPv4 برای حمایت از IPv4 آدرس‌هااست.

فنی

DHCP تخصیص پارامترهای شبکه را به وسیله یک یا چندین سرور DHCP، به صورت اتوماتیک تبدیل می‌کند. حتی در شبکه‌های کوچک نیز DHCP مفید است، چرا که افزودن ماشین‌های جدید به شبکه را آسان می‌کند. هنگامی که یک کاربر با پیکره بندی DHCP (یک کامپیوتر یا هر شبکه آگاه دیگر) به یک شبکه متصل می‌شود، کاربر یک پرسش را جهت درخواست اطلاعات لازم به سرور DHCP می‌فرستد. سرور DHCP یک حجم عظیم از آی پی آدرس‌ها و اطلاعات راجع به پارامترهای پیکره بندی کاربر مانند محل عبور پیش‌فرض (Default Gateway) , نام دامنه، نام سرور، سرورهای دیگر مانندسرویس دهنده زمان و غیره مدیریت می‌شود. در دریافت یک درخواست معتبر، سرور یک آی پی آدرس، یک اجاره نامه (مدت زمانی که تخصیص معتبر است) و دیگر پارامترهای پیکره بندی آی پی مانند subnet mask ومحل عبور پیش‌فرض (Default Gateway) را به کامپیوتر اختصاص می‌دهد. پرس و جو معمولاً بلافاصله پس از راه اندازی آغاز می‌شود و باید تا قبل از این که کاربر بتواند ارتباطات مبتنی بر آی پی با میزبانان دیگر را آغاز کند، کامل می‌شود. به این ترتیب، کامپیوترهای زیادی دیگری می‌توانند در مدت چند دقیقه از همان آی پی آدرس از یکدیگر استفاده کنند. از آنجا که پروتکل DHCP باید به درستی و حتی بیشتر از کاربران DHCP که پیکره بندی شده‌اند کار کند، سرور DHCP و کاربر DHCP معمولاً باید به یک لینک شبکه متصل شوند. در شبکه‌های بزرگتر این عملی نیست. در چنین شبکه‌هایی، هر یک از لینک‌های شبکه شامل یک یا چند عامل تقویت‌کننده DHCP می‌باشند. این عوامل تقویت‌کننده، پیام‌ها را از کاربران DHCP دریافت نموده و آنهارا به سرورهای DHCP انتقال می‌دهد. سرورهای DHCP، پاسخ را به این تقویت‌کننده‌ها می‌فرستند و سپس این تقویت‌کننده‌ها پاسخ را به کاربران DHCP، بر روی لینک شبکه‌های محلی می‌فرستند. بسته به نوع پیاده‌سازی، سرور DHCP برای تخصیص آی پی آدرس، یکی از سه روش زیر را خواهد داشت:

تخصیص پویا : مدیر شبکه محدوده خاصی از آی پی آدرس‌ها را به DHCP اختصاص می‌دهد، و هر کامپیوتر کاربر که بر روی شبکه داخلی (LAN) پیکره بندی شده‌است درخواست یک آی پی آدرس را از سرور DHCP در زمان مقدار دهی اولیه ارسال می‌کند. فرایند درخواست و اعطا با استفاده از مفهوم اجاره نامه در یک دوره زمانی خاص قابل کنترل است، که سرور DHCP اجازه تمدید (وپس از آن تخصیص دوباره) آی پی آدرس‌هایی را که هم‌اکنون تمدید نکرده‌است را می‌دهد.

تخصیص خودکار : سرور DHCP به‌طور دائم یک آی پی آدرس آزاد که توسط ادمین شبکه تعیین شده‌است را به کاربری که درخواست‌کننده می‌باشد، تخصیص می‌دهد. این همانند تخصیص پویاست، اما سرور DHCP یک جدول از تخصیص قبلی آی پی را نگه می‌دارد به‌طوری‌که می‌تواند به یک کاربر آی پی آدرسی را اختصاص دهد که قبلاً آن را داشته‌است.

تخصیص ثابت :سرور DHCP آی پی آدرس‌هایی مبتنی بر جدول جفت " مک آدرس / آی پی آدرس " اختصاص می‌دهد که این تخصیص دستی است (شاید توسط مدیر شبکه). فقط به کاربران با مک آدرسی که در لیست این جدول قرار دارند آی پی آدرس تخصیص داده خواهد شد. این ویژگی که توسط همه سرورهای DHCP پشتیبانی نمی‌گردد به‌طور وسیعی با نام تخصیص ثابت DHCP خوانده می‌شود.

جزئیات تخصصی

عملکرد DHCP به چهار قسمت پایه تقسیم می‌گردد

  • اکتشاف (DHCP Discovery)
  • پیشنهاد (DHCP Offer)
  • درخواست (DHCP Request)
  • تصدیق (DHCP Acknowledgement)

این چهار مرحله به صورت خلاصه با عنوان DORA شناخته می‌شوند که هر یک از حرف‌ها، سرحرف مراحل بالا می‌باشد.

DHCP Discovery (اکتشاف DHCP)

هر سرویس گیرنده (کاربر) برای شناسایی سرورهای DHCP موجود اقدام به فرستادن پیامی در زیر شبکه خود می‌کند. مدیرهای شبکه می‌توانند مسیریاب محلی را به گونه ایی پیکربندی کنند که بتواند بسته داده‌ای DHCP را به یک سرور DHCP دیگر که در زیر شبکه متفاوتی وجود دارد، بفرستد. این مهم باعث ایجاد بسته داده با پروتکل UDP می‌شود که آدرس مقصد ارسالی آن 255?255?255?255 یا آدرس مشخص ارسال زیر شبکه می‌باشد. کاربر (سرویس گیرنده) DHCP همچنین می‌تواند آخرین آی پی آدرس شناخته شده خود را درخواست بدهد. اگر سرویس گیرنده همچنان به شبکه متصل باشد در این صورت آی پی آدرس معتبر می‌باشد و سرور ممکن است که درخواست را بپذیرد. در غیر اینصورت، این امر بستگی به این دارد که سرور به عنوان یک مرجع معتبر باشد. یک سرور به عنوان یک مرجع معتبر درخواست فوق را نمی‌پذیرد و سرویس گیرنده را مجبور می‌کند تا برای درخواست آی پی جدید عمل کند. یک سرور به عنوان یک مرجع غیرمعتبر به سادگی درخواست را نمی‌پذیرد و آن را به مثابه? یک درخواست پیاده‌سازی از دست رفته تلقی می‌کند؛ و از سرویس گیرنده می‌خواهد درخواست را لغو و یک آی پی آدرس جدید درخواست کند.

DHCP Offer (پیشنهاد DHCP)

زمانی که یک سرور DHCP یک درخواست را از سرویس گیرنده (کاربر) دریافت می‌کند، یک آی پی آدرس را برای سرویس گیرنده رزرو می‌کند و آن را با نام DHCP Offer برای کاربر می‌فرستد. این پیام شامل: MAC آدرس (آدرس فیزیکی دستگاه) کاربر؛ آی پی آدرسی پیشنهادی توسط سرور؛ Subnet Mask آی پی؛ زمان تخصیص آی پی (lease Duration) و آی پی آدرس سروری می‌باشد که پیشنهاد را داده‌است.

DHCP Request (درخواست DHCP)

سرویس گیرنده با یک درخواست به مرحله پیشین پاسخ می‌گوید. یک کاربر می‌تواند پیشنهادهای‌های مختلفی از سرورهای متفاوت دریافت کند. اما فقط می‌تواند یکی از پیشنهادها را بپذیرد. بر اساس تنظیمات شناسایی سرور در درخواست و فرستادن پیام‌ها (identification option)، سرورها مطلع می‌شوند که پیشنهاد کدام یک پذیرفته شده‌است. هنگامی که سرورهای DHCP دیگر این پیام را دریافت می‌کنند، آن‌ها پیشنهادهای دیگر را، که ممکن است به کاربر فرستاده باشند، باز پس می‌گیرند و آن‌ها را در مجموعه آی پی‌های در دسترس قرار می‌دهند.

DHCP Acknowledgement (تصدیق DHCP)

هنگامی که سرور DHCP، پیام درخواست DHCP را دریافت می‌کند، مراحل پیکربندی به فاز پایانی می‌رسد. مرحله تصدیق شامل فرستادن یک بسته داده‌ای (DHCP Pack) به کاربر می‌باشد. این داده بسته‌ای شامل: زمان تخصیص آی پی یا هرگونه اطلاعات پیکربندی که ممکن بوده‌است که سرویس گیرنده درخواست کرده باشد، می‌باشد. در این مرحله فرایند پیکربندی آی پی کامل شده‌است.

 

ساختار پیام‌های DHCP

پیغام‌های DHCP در دیتا گرام‌های UDP حمل می‌شوند و در سمت سرویس دهنده از شماره پورت 67 و در سمت سرویس گیرنده از پورت 68 استفاده می‌کند. پروتکل‌هایی که در ارتباط با DHCP کار می‌کنند شامل IP, BOOTP , UDP, TCP, RARP می‌باشند. در جدول زیر ساختار پروتکل DHCP را مشاهده می‌نمایید.[1]

OP HTYPE HLEN HOPS
TRANSACTION ID
SECS FLAGS
CIADDR (Client IP address)
YIADDR (Your IP address)
SIADDR (Server IP address)
GIADDR (Gateway IP address)
CHADDR (Client hardware address (16 OCTETS))
SERVER HOST NAME (64 OCTETS)
BOOT FILE NAME (128 OCTETS)
OPTIONS (VARIABLE)
  • Operation Code: اختصاص یافته به پیام که می‌تواند BOOTREQUEST یا BOOTREPLY باشد به عبارتی دیگر مشخص می‌کند که پیام از سرویس دهنده تولید شده‌است یا سرویس گیرنده و اندازه این پیام همان‌طور که در جدول هم مشاهده می‌شود 8bit که معادل یک بایت است.
  • HTYPE: نوع آدرس سخت‌افزاری موجود در فیلد chaddr را مشخص می‌کند و اندازه آن هم یک بایت است.
  • Hlen: طول آدرس سخت‌افزاری موجود در فیلد Chaddr را بر حسب بایت نشان می‌دهد.
  • Hops: تعداد مسیریاب‌های موجود بین سرور و سرویس گیرنده را مشخص می‌کند و اندازه آن یک بایت است.
  • Xid یا Transaction ID: حاوی یک شناسه برای نسبت دادن جواب‌ها به درخواستها می‌باشد و به نوعی کد متعلق به فرایند اختصاص یافته بین یرویس دهنده و سرویس گیرنده می‌باشد و چهار بایت است.
  • Secs: مدت گذشته از زمان شروع یک تخصیص آدرس یا فرایند تمدید اجاره را مشخص می‌کند و 2 بایت حجم آن است.
  • Flags: یا بیت پرچم که دو بایت است و مشخص می‌کند که سرورهای DHCP و واسط‌های رله‌کننده باید برای ارتباط با یک سرویس گیرنده به جای انتقال تک پخشی از انتقال با پخش همگانی استفاده کنند یا خیر و 2 بایت است.
  • CIADDR: آدرس IP سرویس گیرنده به عبارت دیگر آدرس IP کامپیوتر زمانی که در وضعیت باند، تمدید اجاره IP یا ارتباط مجدد می‌باشد را دارا است و اندازه آن چهار بایت است.
  • YIADDR: آدرس IP سرویس گیرنده شما به عبارت دیگر آدرس IP که توسط DHCP به یک کامپیوتر واگزار شده‌است را دربردارد و اندازه آن چهار بایت است.
  • SIADDR: آدرس IP سرور بعدی را در یک دنباله Bootstrap مشخص می‌کند از این مقدار فقط زمانی که سرور DHCP یک فایل راه انداز اجرایی به یک سرویس گیرنده بدون دیسک می‌دهد استفاده می‌شود و اندازه آن 4 بایت است.
  • GIADDR: در صورت نیاز، حاوی آدرس IP یک واسط رله‌کننده DHCP مستقر روی شبکه‌ای دیگر می‌باشد و اندازه آن 4 بایت است.
  • CHADDR: آدرس سخت‌افزاری سرویس گیرنده یا به عبارتی دیگر، با استفاده از نوع و اندازه‌ای که در فیلدهای htype و hlen مشخص شده‌است نشان دهنده آدرس سخت‌افزاری سرویس گیرنده می‌باشد؛ و مقدار آن 16 بایت است.
  • SERVER HOST NAME که یا حاوی نام DHCP server است یا حاوی داده‌های سر ریز فیلد option می‌باشد؛ و مقدار آن 64 بایت است.
  • BOOT FILE NAME: شامل نام فایل boot، یک رشته خاتمه دهنده تهی، نام عمومی یا یک رشته تهی در DHCPDISCOVER، یک fully qualified directory-path name در DHCPOFFER است و به عبارتی برای clientهای بدون دیسک حاوی نام و آدرس یک فایل راه انداز اجرایی می‌باشد و 128 بایت است.
  • Option: فیلد پارامترهای اختیاری و به نوعی حاوی مجموعه‌ای از گزینه‌های DHCP می‌باشد که مشخص‌کننده پارامترهای پیکربندی کامپیوتر سرویس گیرنده هستند.

 

منبع : ویکی پدیا




تاریخ : یکشنبه 98/4/9 | 2:17 عصر | نویسنده : رحمان رضایی | نظر

سوئیچ سیسکو

*سوئیچ دستگاهی است که در شبکه های مخابراتی مورد استفاده قرار می گیرد. کاری که سوئیچ به انجام می رساند این است که داده های ورودی را از هر یک از پورت های ورودی چندگانه، به پورت خروجی خاص هدایت می کند. به این ترتیب اطلاعات در مقصد مورد نظر دریافت می شوند. در شبکه تلفن سنتی (Circuit-switched)، یک یا چند سوئیچ به کار گرفته می شوند. این سوئیچ ها یک مدار اختصاصی را جهت برقراری اتصال موقت به وجود می آورند که منجر به برقراری ارتباط میان دو یا چند نفر می شود. در شبکه محلی اترنت (LAN)، یک سوئیچ با توجه به فریم ورودی، آدرس فیزیکی ( MAC آدرس ) مقصد را تعیین می کند و فریم حاوی دیتا را به طور مستقیم به سمت مقصد هدایت می کند. در شبکه  گسترده مانند اینترنت، سوئیچ آدرس مقصد را با توجه به آدرس IP که در هر بسته دیتا به طور اختصاصی تعریف شده است؛ مشخص می کند.

 

Image result for â?«Ø³Ù?ئÛ?Ú? سÛ?سکÙ? Ù?اراد سÛ?ستÙ?â?¬â??

 

سوئیچ لایه 2 و سوئیچ لایه 3 : 

سوئیچ های لایه 2 : در مدل ارتباطات OSI یک سوئیچ در Layer 2 یا  لایه Data-link عمل می کند و توابع سوئیچینگ را انجام می دهد. به عبارت دیگر این مدل از سوئیچ ها  “مک آدرس ” را با توجه به  Packet or Data Unit  تعیین می کنند. سوئیچ های لایه 2 ساده ترین نوع از سوئیچ ها می باشند. از جمله این سوئیچ ها می توان به سوئیچ 2960 اشاره کرد.

سوئیچ های لایه 3 : در شبکه های گسترده ای مانند اینترنت، تعیین آدرس مقصد نیازمند جستجو در جدول مسیریابی می باشد. با وجود اینکه این عمل توسط روتر انجام می شود اما برخی از سوئیچ های امروزه قابلیت انجام عمل Routing را نیز پشتیبانی می کنند. این مدل از سوئیچ ها که قادر به انجام توابع مسیریابی هستند در لایه 3 یا لایه شبکه مدل OSI قرار می گیرند. سوئیچ های لایه  3 را می توان سوئیچ های IP نامید. به عنوان مثال سوئیچ سیسکو 6500 Catalyst ، سوئیچ سیسکو Catalyst 6800 و سوئیچ سیسکو Nexus  از این مدل سوئیچ ها می باشند.

 

 

 

متخصصین ما آماده‌اند تا در صورت لزوم با حضور در سازمان ضمن تحلیل دقیق نیازهایتان و با در نظر گرفتن محدودیت‌های مالی ، بهینه‌ترین راهکار را در خصوص انتخاب سوئیچ سیسکو به شما معرفی نمایند . علاوه بر این می توانید از کارشناسان ما در خصوص قیمت سوئیچ سیسکو در مدل های مختلف و نیز انواع سوئیچ های سیسکو ، مشاوره لازم را دریافت کنید .

 




تاریخ : سه شنبه 98/2/17 | 1:41 عصر | نویسنده : رحمان رضایی | نظر

سرور Blade c3000

سرور Blade c3000 قابلیت های منحصر به فردی را ارائه می دهد. از جمله کاربردهای c3000 می توان به موارد زیر اشاره کرد:

1- با توجه به قابلیت توسعه برای کسب و کارهای کوچک تا متوسط مناسب است.

2- برای نرم افزارهایی که حداکثر به 8 سرور در هر شاسی نیاز دارند.

3- مکان هایی که در تأمین انرژی رک ها و سیستم خنک کننده ی آن ها محدودیت دارند.

4- دیتا سنتر هایی که نیاز دارند تا به برق UPS یا برق 100-120 VAC متصل شوند.

مدیریت یکپارچه موجود بر روی c3000 همانند c7000، به شما کنترل کاملی را بر روی دستگاه تان می دهد. هر انکلوژر c3000 بخش های متحرک کابل های زیر ساخت، منابع تأمین برق و خنک کننده ها، شبکه و افزونگی را در یک بسته جمع می کنند. c3000 راهکار مقرون به صرفه ای است که با ویژگی های مفیدی همچون سرعت بالا و سهولت در ایجاد تغییرات، از هدر رفتن زمان و انرژی شما جلوگیری می کند. نتیجه نهایی از بررسی این دستگاه سهولت بیشتر هنگام نصب، نگهداری و استفاده های روزانه می باشد.

HPE BladeSystem c3000 Enclusure - اÙ?Ú©Ù?Ù?Ú?ر c3000 hp - سرÙ?ر BladeSystem

ویژگی های انکلوژر c3000:

• سهولت در مدیریت و کنترل کردن

• قابلیت ارتقاء متناسب با نیاز شما

• کاهش هزینه های راه اندازی اولیه و نگهداری

C3000 Enclosure شامل اجزاء زیر می باشد :

  •    Hot-plug Power Supplies
  •    Hot-plug HPE Active Cool 100 Fans
  •    Optional Redundant BladeSystem Onboard Administrator Module

بعد از انتخاب انکلوژر و اجزاء کلیدی مربوط به آن می توان سایر اجزاء مورد نیاز را اضافه کرد. در ادامه به این موارد اشاره شده است :

  •    ماژول های Interconnect
  •    سرور های HPE ProLiant و Integrity Server Blades
  •    Expansion Blades
  •    HPE Insight Control Optional برای نرم افزار مدیریت BladeSystem

توجه داشته باشیم که : انکولوژر C7000 و C3000 قابلیت پشتیبانی از رده های G1 الی G9 سرورهای ProLiant و Integrity Server Blades را دارند . البته این مبحث منوط بر این است که از الزامات  Onboard Administrator پشتیبانی کند . بعضی از سرورهای HPE ProLiant Blade و مؤلفه های آنها یک نسخه خاص از Onboard Administrator Firmware را لازم دارند . عرضه این Firmware ممکن است که به ارتقاء سیستم فرعی Subsystem Firmware های دیگر نیازمند باشد.

BladeSystem c3000 Enclosure حداکثر 8 عدد سرور Blade و 4 عدد تیغه توسعه ( از مجموع 8 عدد تیغه نباید تجاوز کند ) به همراه اتصالات مربوط به استوریج و شبکه های Redundant ، را ارائه می دهد . این محصول همچنین شامل MidPlane مولتی-ترابیت با سرعت بالا نیز می باشد که جهت برقراری اتصالات Wire-Once سرور های Blade به شبکه و ذخیره ساز اشتراکی مورد استفاده قرار می گیرد . توان برقی که در این انکلوژر به کار می رود از طریق منبع تغذیه Backplane تأمین می شود و این تضمین را می دهد که ظرفیت کامل آن برای تمام تیغه ها (Blades) قابل دسترس باشد.




تاریخ : چهارشنبه 97/11/24 | 12:49 عصر | نویسنده : رحمان رضایی | نظر

Horizon، پلتفرمی برای مجازی سازی دسکتاپ

VMware محصولات گوناگونی از Horizon را عرضه کرده است که همه این محصولات برای ارائه خدمات به کاربران در یک مجموعه واحد به نام VMware Horizon Suite قرار می گیرند. ادمین با استفاده از مجموعه Horizon می تواند دسکتاپ ها، اپلیکیشن ها و داده را در سراسر انواع endpoint ها توزیع کند  و پاسخگوی تقاضای کاربران برای دسترسی به فایل ها و داده ها در انواع دستگاه ها و در محیط خانه، اداره و … باشد. این مجموعه شامل راهکارهای Horizon View، Horizon Mirage و Horizon Workspace می شود و از قابلیت های زیر پشتیبانی می کند:

  • اپلیکیشن ها و دسکتاپ های مجازی
  • مدیریت لایه بندی شده ی windows image به همراه مدیریت متمرکز، بازیابی و پشتیبان گیری
  • به اشتراک گذاری فایل
  • مدیریت فضای کاری متغیر
  • Application catalog and management
  • مدیریت متمرکز مبتنی بر policy

?

VMware Horizon View

Horizon View یک راهکارِ مجازی سازی دسکتاپ برای تسهیل مدیریت IT، افزایش امنیت و کنترل دسترسی بر کاربرنهایی است که هزینه ها را نیز کاهش می دهد. با استفاده از Horizon View، مدیر شبکه می تواند مدیریت هزاران دسکتاپ را اتوماتیک و ساده سازی کند و از طریق واحد مرکزی با اطمینان دسکتاپ را به عنوان یک سرویس به کاربران تحویل دهد.

مهمترین بخش در Horizon view واسط اتصال یا همان View Manager است که کاربران را به دسکتاپ های مجازی موجودشان در دیتاسنتر متصل می کند. همچنین View شامل پروتکل نمایش از راه دور PCoIP است که جهت ارائه بهترین تجربه کاربری ممکن ، تحت ارتباطات LAN یا WAN استفاده می شود. در نتیجه به کاربر یک دسکتاپ شخصی قدرتمند برای دسترسی به داده، اپلیکیشن ها، ارتباطات یکپارچه (صوت، تصویر و ..) و گرافیک 3D تعلق می گیرد.

علاوه بر موارد ذکر شده، Horizon View شامل ThinApp برای مجازی سازی اپلیکیشن و Composer (برای اینکه به سرعت image های دسکتاپ را از طریق یک golden image ایجاد کند) می شود. کاربران از طریق چندین روش می توانند به دسکتاپ های مجازی خود متصل شوند که شامل View software client بر روی لپتاپ، View iPad یا Android client، مرورگر وب یا یک دستگاه thin-client می شود.

?

برخی از مولفه های اصلی در Horizon View عبارتند از:

  • View Connection Server – یک سرویس نرم افزاری است که از طریق احراز هویت و سپس هدایت درخواست های ورودی کاربر به دسکتاپ مجازی، دسکتاپ فیزیکی یا سرور ترمینال مناسب به عنوان واسطی برای اتصال کلاینت عمل می کند.
  • View Agent – سرویسینرم افزاری است که بر روی همه ماشین های مجازی مهمان، سیستم های فیزیکی یا سرورهای ترمینال نصب می شود تا بتوانند توسط View مدیریت شوند.
  • View Client – اپلیکیشنی نرم افزاری است که با View Connection Server ارتباط برقرار می کند تا به کاربران اجازه اتصال به دسکتاپ ها را بدهد.
  • View Client with Local Mode – نسخه ای از View Client است که جهت پشتیبانی از ویژگی local desktop ارائه شده است و به کاربران اجازه دانلود ماشین های مجازی و استفاده از آنها بر روی سیستم های محلی خود را می دهد.
  • View Administrator – یک اپلیکیشن وب است که اجازه کانفیگ View Connection Server ، استقرار و مدیریت دسکتاپ ها، کنترل احراز هویت کاربر، راه اندازی و ارزیابی رویدادهای سیستم و اجرای فعالیت های تحلیلی را می دهد.
  • vCenter Server – سروری است که به عنوان administrator مرکزی برای هاست های ESX/ESXi عمل می کند. vCenter Server بخشی مرکزی را برای کانفیگ، اصلاح و مدیریت ماشین های مجازی موجود در دیتاسنتر فراهم می کند.
  • View Composer – سرویسی نرم افزاری است که بر روی vCenter server نصب می شود تا View بتواند به سرعت چندین دسکتاپ linked-clone را از یک Base Image واحد در شبکه مستقر نماید.
  • View Transfer Server – یک سرویس نرم افزاری است که انتقال داده میان دیتاسنتر و دسکتاپ های View را مدیریت و تسهیل می کند. برای پشتیبانی از دسکتاپ هایی که View Client with Local Mode را اجرا می کنند، View Transfer Server مورد نیاز است.

 

VMware Horizon Mirage

کمپانی VMware راهکار Mirage را در سال 2012 از شرکت Wanova خریداری نمود و در مجموعه VMware Horizon Suite قرار داد. Mirage راهکاری منحصر به فرد برای مدیریت متمرکز دسکتاپ های فیزیکی یا مجازی، لپ تاپ‎ها و یا دستگاه های شخصی مورد استفاده در محیط کار است. هنگامی که Mirage بر روی یک windows PC نصب شده باشد، کپی کاملی را از آن Windows بر روی دیتاسنتر قرار می دهد و آنها را با یکدیگر همگام نگاه میدارد. این همگام سازی شامل تغییراتی از جانب کاربر نهایی در windows می شود که بر روی دیتاسنتر بارگذاری می شوند. همچنین شامل تغییراتی از جانب مدیر شبکه در رابطه با IT است که دانلود شده و به طور مستقیم بر روی windows PC کاربر اعمال می شود. Mirage توانایی مدیریت مرکزی image های دسکتاپ ها را دارد در حالی که مجوز مدیریت محیط local کاربر را به خود کاربرنهایی نیز می دهد.

?

Mirage می تواند PC را به لایه هایی مجزا تقسیم کند که به طور مستقل مدیریت می شوند: لایه Base Image، یک لایه شامل اپلیکیشن هایی نصب شده توسط کاربر و اطلاعات ماشین همچون machine ID و یک لایه شامل داده و فایل های شخصی کاربر.

در  این روش، مدیر IT  می تواند یک read-only Base Image ایجاد کند که معمولا شامل سیستم عامل (OS) و اپلیکیشن های اصلی همچون Microsoft Office و راهکارهای آنتی ویروسی می شود که به صورت مرکزی مدیریت می شوند. این Base Image می تواند بر روی کپی ذخیره شده از هر PC مستقر شود و سپس با نقطه نهایی هماهنگ شود. به دلیل لایه بندی، Image می تواند patch، بروزرسانی و re-synchronized شود، بدون اینکه اپلیکیشن های نصب شده توسط کاربر یا داده را بازنویسی کند. این ویژگی منجر به بهینه سازی در عملیات شبکه خواهند شد و موارد استفاده زیر را خواهد داشت:

  • مدیریت Image واحد – ادمین می تواند یک Image اصلی را مدیریت کند و آن را با هزاران نقطه نهایی
    (endpiont) همگام سازد.
  • مهاجرت سخت افزاری – با جایگزین کردن Base Image مرتبط با PC یک کاربر نهایی، دسکتاپ کاربر از جمله اپلیکیشن ها، داده و تنظیمات شخصی می تواند به سخت افزار جدید از جمله سخت افزاری از سازنده ای دیگر منتقل شود. این فرآیند را می توان به عنوان بخشی از یک فرآیند مهاجرت سخت افزاری یا برای جایگزینی یک PC دچار خرابی، یا دزدیده شده استفاده نمود.
  • اصلاح ریموت اپلیکیشن های آسیب دیده – با اجرای یک Base image ، ادمین می تواند با ریموت زدن به کپی اصلی موجود در دیتاسنتر، مشکلات اپلیکیشن های اصلی یا OS را اصلاح کند.
  • مهاجرت محلی از ویندوز Win xP به Win 7 – با جایگزین کردن Base Image مرتبط با PC یک کاربر نهایی، دسکتاپ کاربر از جمله داده و تنظیمات شخصی می تواند تحت شبکه و بدون زیرساخت اضافی از Win XP به Win 7 منتقل شود

برخی از مولفه های موجود در VMware Mirage عبارتند از:

  • Mirage Client – فایلی قابل اجرا بر روی client endpoint است و به یک Mirage server یا به load balanced Mirage servers برای واکشی بروزرسانی ها از دسکتاپ مجازی مرکزی، متصل می شود.
  • Mirage Management Server – یک کنسول اجرایی است که Mirage Server Cluster را کنترل و مدیریت می کند
  • Mirage Server – در دیتاسنتر قرار می گیرد و عملکرد اصلی آن همگام سازی کلاینت ها با دسکتاپ مجازی مرکزی است. همچنین در برابر تحویل لایه Base ، لایه اپلیکیشن و دسکتاپ مجازی مرکزی به کلاینت ها مسئول است و آنها را بر روی کلاینت یکپارچه می کند.
  • Mirage Management Console – یک GUI است که برای نگهداری، مدیریت و نظارت بر endpoint های نصب شده استفاده می شود. ادمین می تواند Mirage client ها، لایه های Base و لایه های اپلیکیشن را کانفیگ کند. همچنین با استفاده از Management console می تواند بر روی دسکتاپ مجازی مرکزی تغییرات را اعمال نماید.
  • Centralized Virtual Desktop – محتوای کامل هر PC است. این داده به Mirage Server منتقل می شود و در آنجا ذخیره می گردد. از دسکتاپ مجازی مرکزی برای مدیریت، بروزرسانی، patch، پشتیبان گیری، عیب یابی، بازیابی و ارزیابی دسکتاپ در دیتاسنتر استفاده می شود.

VMware Horizon Workspace

یک نرم افزار مدیریت اینترپرایز است که واسط مرکزی واحدی را جهت دسترسی ایمن فراهم می کند. شما در هر زمان و از هر مکانی می توانید از طریق لپتاپ خود، کامپیوترهای خانگی و دستگاه های موبایل android یا ios به اپلیکیشن ها، دسکتاپ ها، فایل ها و سرویسهای وب کمپانی دسترسی یابید

مدیران شبکه از طریق پلتفرم مدیریت مبتنی بر وب می توانند مجموعه ای customize از دسترسی به اپلیکیشن و داده را برای کاربران فراهم کنند که شامل تنظیمات security policy و مجوز استفاده از اپلیکیشن ها می شود. سازمان ها می توانند به سادگی دستگاه های جدید، کاربران جدید یا اپلیکیشن های جدید را برای یک گروه از کاربران بدون نیاز به کانفیگ دوباره دستگاه ها یا endpoint ها اضافه کنند.

?

برخی از مولفه های اصلی در Horizon Workspace عبارتند از:

  • Workspace Configurator – یک کنسول مدیریتی و واسط کاربری تحت web است که برای مدیریت مرکزی SSL همچنین تنظیمات شبکه، Gateway، vCenter و SMTP در Horizon vApp استفاده می شود.
  • Workspace Manager – یک واسط اجرایی تحت وب است که کانفیگ application catalog، user entitlement management و system reporting را ممکن می سازد.
  • Workspace Data – به عنوان یک datastore برای فایل های کاربر عمل می کند. سیاست های به اشتراک گذاری فایل ها را کنترل و سرویس های نمایش فایل را فراهم می کند.
  • Workspace Connector – قابلیت هایی را برای احراز هویت کاربر local و پیوست Active Directory و سرویس های همگام سازی فراهم می کند. ThinApp catalog loading و View pool synchronization از دیگر خدماتی است که ارائه می دهد.
  • Workspace Gateway – به عنوان یک namespace واحد برای همه تعاملات Workspace عمل می کند و دامنه ای برای دسترسی به Worspace ایجاد می کند. همچنین به عنوان بخشی مرکزی برای تجمیع همه اتصالات کلاینت است و ترافیک کلاینت را به مقصد درست مسیریابی می کند.



تاریخ : شنبه 97/11/13 | 9:38 صبح | نویسنده : رحمان رضایی | نظر